امام مهدیQ، امام همه قشرهای جامعه است و طبیعتا، عده فراوانی از افراد جامعه، قدرت استفاده از براهین امام شناسی را ندارند. لذا برای این که آنان نیز بتوانند امام خود را بشناسند یا تصویری از امام در ذهن خود داشته باشند؛ راهی ساده بیان شده و آن استفاده از

جواز يا حرمت نام بردن از امام مهدىQ با نام خاصّ ايشان، از مباحث كهن و درازدامن در جامعه علمى شيعه است. اختلاف روايات و حتّى تعارض آنها در اين زمینه موجب  نظريّه‌هاى متفاوت؛ و چرايى اين حكم و توجيه‌هاى ذكر شده براى آن در طول تاريخ شيعه، سبب  اقوال

شیوه های ارتباطی ائمه‌ی معصومین با شیعیان خود در طول زندگانی آن ذوات مقدس، از مواردی بوده که به تناسب مقتضیات زمانی و مکانی و اشخاصی همواره در تغییر و تبدل بوده است، به گونه ای که در زمان معصومی مانند امام صادقS، ایشان از شیوه های مختلف همچون جلسات