امام مهدیQ، امام همه قشرهای جامعه است و طبیعتا، عده فراوانی از افراد جامعه، قدرت استفاده از براهین امام شناسی را ندارند. لذا برای این که آنان نیز بتوانند امام خود را بشناسند یا تصویری از امام در ذهن خود داشته باشند؛ راهی ساده بیان شده و آن استفاده از
«دیوید کوك»، از جمله محققان سرشناس معاصـر در زمینـه مطالعـات اسـلامی، بـه ویـژه موضوعات مربوط به مسائل آخرالزمانی اسلام و نیز موضوع جهاد و شهادت در اسلام است. وی به واسطه تحصیلات لازم، شناخت منابع متقدم و شیوه بهرهگیـري از آنها، تمرکز مطالعاتی و پژوهشی بر موضوعات خاص و عدم
«حکیمه»K دختر امام جوادS از زنان با فضلیت خاندان اهل بیت: است که چهار امام معصوم را درک کرده ومورد اعتماد ائمه همعصر خود بوده است. وی تربیت و آموزش نرجس، مادر امام دوازدهمQ بر عهده داشته است. او شاهد ولادت امام مهدیQ نیز بوده و نرجس را در امر
عالمان و دانشمندان اهل سنت، همگي معتقدند حضرت مهدي همنام پيامبرa است و در سيره و رفتار به پيامبرa شباهت دارد؛ ولي طبق حديثي كه ابوداوود در سنن خود نقل كرده، برخی از اهل سنت معتقدند، اسم پدر مهدي، همان اسم پدر پيامبر اسلامa است؛ يعني ، عبدالله؛ بر خلاف
"زیارت آل یاسین"، یک دوره امام شناسی و معرفت افزایی نسبت به وجود نورانی امام عصرQ است. توصیه خود حضرت برای خواندن زیارت این است: «هر زمان اراده کردید که به سبب ما اهل بیت به خدا توجه کنید، یا اراده کردید به سوی ما توجه کنید؛ بگویید همانگونه که
«حدیث» به عنوان میراث ارزشمند، پس از آموزههای قران کریم مهمترین منبع شناخت معارف اعتقادی ،اخلاقی و احکام شرعی به شمار می رود. یکی از مواردی که به حدیث اعتبار و ارزش می دهد «منبع» آن حدیث است که همواره مورد اهتمام حدیث پژوهان بوده است .
در سنن ابن ماجة، بر خلاف روایات فراوان دیگر، حديثى از انس بن مالك از پيامبر خداa نقل شده است كه مهدى را همان عيسى بن مريم معرّفى مى كند. راویان دیگر نیز آن را نقل کرده اند. در این نوشتار به بررسی سندی و دلالی این حدیث پرداخته میشود.
پروفسور «ادوارد گرانویل براون» پسر مالک و رئیس یک کارخانه کشتی سازی اهل نیوکاسل در شمال انگلستان بود. وی هفتم فوریه ۱۸۶۲م (۱۸ بهمن ۱۲۴۵ش)، در دهکده اولی از ایالت گلاسترشایر به دنیا آمد. پدرش، سِربنجامین سی براون میخواست پسر نیز چون خود او به شغل مهندسی بپردازد. از این
کتاب «الغیبه» شیخ طوسی، از اثرات گرانسنگ شیعه امامیه بوده و از مصادری قویم و وزین اخذ شده است. ما امروز میراث دار این گنجینه بی بدیل هستیم. گنجینه مذکور به حق از شایسته ترین ذخایر حدیثی به شمار می رود. شیخ طوسی در تدوین این اثر ارزشمند، از عمیق